Dominica IV in Quadragesima ~ I. classis
Transfer: S. Joseph Sponsi B.M.V. Confessoris

Divinum Officium Monastic - 1963

03-19-2023

Ad Matutinum

Incipit
℣. Dómine, lábia +︎ mea apéries.
℟. Et os meum annuntiábit laudem tuam.
℣. Dómine, lábia mea apéries.
℟. Et os meum annuntiábit laudem tuam.
℣. Dómine, lábia mea apéries.
℟. Et os meum annuntiábit laudem tuam.

Psalmus 3 [0]
3:2 Dómine, quid multiplicáti sunt qui tríbulant me? * multi insúrgunt advérsum me.
3:3 Multi dicunt ánimæ meæ: * Non est salus ipsi in Deo eius.
3:4 Tu autem, Dómine, suscéptor meus es, * glória mea, et exáltans caput meum.
3:5 Voce mea ad Dóminum clamávi: * et exaudívit me de monte sancto suo.
3:6 Ego dormívi, et soporátus sum: * et exsurréxi, quia Dóminus suscépit me.
3:7 Non timébo míllia pópuli circumdántis me: * exsúrge, Dómine, salvum me fac, Deus meus.
3:8 Quóniam tu percussísti omnes adversántes mihi sine causa: * dentes peccatórum contrivísti.
3:9 Dómini est salus: * et super pópulum tuum benedíctio tua.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Rito de entrada
℣. Señor, ábreme +︎ los labios.
℟. Y mi boca proclamará tu alabanza.
℣. Señor, ábreme los labios.
℟. Y mi boca proclamará tu alabanza.
℣. Señor, ábreme los labios.
℟. Y mi boca proclamará tu alabanza.

Salmo 3 [0]
3:2 ¡Ah, Señor! ¿Cómo es que se han aumentado tanto mis perseguidores? * Son muchísimos los que se han rebelado contra mí.
3:3 Muchos dicen de mí: * Ya no tiene que esperar de su Dios salvación.
3:4 Pero Tú, ¡oh Señor!, Tú eres mi protector, * mi gloria, y el que me hace levantar cabeza.
3:5 A voces clamé al Señor, * y Él me oyó benigno desde su santo monte.
3:6 Yo me dormí, y me entregué a un profundo sueño; * y me levanté, porque el Señor me tomó bajo su amparo.
3:7 No temeré, pues, a ese innumerable gentío que me tiene cercado; * levántate, ¡oh Señor!, sálvame Tú, Dios mío.
3:8 Pues Tú has castigado a todos los que sin razón me hacen guerra; * les has quebrado los dientes a los pecadores.
3:9 Del Señor nos viene la salvación; * y Tú, oh Dios mío, bendecirás a tu pueblo.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Invitatorium {Antiphona ex Psalterio secundum tempora}
Ant. Non sit vobis vanum mane súrgere ante lucem: * Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Ant. Non sit vobis vanum mane súrgere ante lucem: * Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Veníte, exsultémus Dómino, iubilémus Deo, salutári nostro: præoccupémus fáciem eius in confessióne, et in psalmis iubilémus ei.
Ant. Non sit vobis vanum mane súrgere ante lucem: * Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Quóniam Deus magnus Dóminus, et Rex magnus super omnes deos, quóniam non repéllet Dóminus plebem suam: quia in manu eius sunt omnes fines terræ, et altitúdines móntium ipse cónspicit.
Ant. Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Quóniam ipsíus est mare, et ipse fecit illud, et áridam fundavérunt manus eius (genuflectitur) veníte, adorémus, et procidámus ante Deum: plorémus coram Dómino, qui fecit nos, quia ipse est Dóminus, Deus noster; nos autem pópulus eius, et oves páscuæ eius.
Ant. Non sit vobis vanum mane súrgere ante lucem: * Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Hódie, si vocem eius audiéritis, nolíte obduráre corda vestra, sicut in exacerbatióne secúndum diem tentatiónis in desérto: ubi tentavérunt me patres vestri, probavérunt et vidérunt ópera mea.
Ant. Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Quadragínta annis próximus fui generatióni huic, et dixi; Semper hi errant corde, ipsi vero non cognovérunt vias meas: quibus iurávi in ira mea; Si introíbunt in réquiem meam.
Ant. Non sit vobis vanum mane súrgere ante lucem: * Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Ant. Non sit vobis vanum mane súrgere ante lucem: * Quia promísit Dóminus corónam vigilántibus.
Invitatorio {Antífona del Salterio del Tiempo correspondiente}
Ant. Si os levantáis antes de la aurora, que no sea en vano, * Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Ant. Si os levantáis antes de la aurora, que no sea en vano, * Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Venid, regocijémonos en el Señor; cantemos con júbilo las alabanzas de Dios, Salvador nuestro. Corramos a presentarnos ante su acatamiento, dándole gracias, y entonándole himnos con júbilo.
Ant. Si os levantáis antes de la aurora, que no sea en vano, * Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Porque el Señor es el Dios grande, y un rey más grande que todos los dioses. Porque en su mano tiene toda la extensión de la tierra, y suyos son los más encumbrados montes.
Ant. Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Suyo es el mar, y obra es de sus manos: y hechura de sus manos es la tierra. (de rodillas) Venid, pues, adorémosle, postrémonos: derramando lágrimas en la presencia del Señor que nos ha creado: Pues Él es el Señor Dios nuestro: y nosotros el pueblo a quien Él apacienta, y ovejas de su grey.
Ant. Si os levantáis antes de la aurora, que no sea en vano, * Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Hoy mismo, si oyereis su voz, guardaos de endurecer vuestros corazones, Como sucedió, dice el Señor, cuando provocaron mi ira, poniéndome a prueba en el desierto, en donde vuestros padres me tentaron, me probaron, y vieron mis obras.
Ant. Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Por espacio de cuarenta años estuve irritado contra esta generación, y dije: Siempre está descarriado el corazón de este pueblo. Ellos no conocieron mis caminos; por lo que juré airado que no entrarían en mi reposo.
Ant. Si os levantáis antes de la aurora, que no sea en vano, * Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Ant. Si os levantáis antes de la aurora, que no sea en vano, * Porque el Señor ha prometido el premio a los que vigilan.
Hymnus {ex Psalterio secundum tempora}
Ex more docti mýstico
Servémus hoc ieiúnium,
Deno diérum círculo
Ducto quater notíssimo.

Lex et prophétæ prímitus
Hoc prætulérunt, póstmodum
Christus sacrávit, ómnium
Rex atque factor témporum.

Utámur ergo párcius
Verbis, cibis et pótibus,
Somno, iocis, et árctius
Perstémus in custódia.

Vitémus autem péssima,
Quæ súbruunt mentes vagas:
Nullúmque demus cállidi
Hostis locum tyránnidi.

Dicámus omnes cérnui:
Clamémus atque sínguli,
Plorémus ante Iúdicem,
Flectámus iram víndicem,

Nostris malis offéndimus
Tuam, Deus, cleméntiam:
Effúnde nobis désuper,
Remíssor, indulgéntiam.

Meménto quod sumus tui,
Licet cadúci, plásmatis:
Ne des honórem nóminis
Tui, precámur, álteri.

Laxa malum, quod fécimus,
Auge bonum, quod póscimus:
Placére quo tandem tibi
Possímus hic, et pérpetim.

Præsta, beáta Trínitas,
Concéde, simplex Únitas,
Ut fructuósa sint tuis
Ieiuniórum múnera.
Amen.
Himno {del Salterio del Tiempo correspondiente}
En estos cuarenta días
conforme a santa costumbre,
observemos el ayuno.

Por la ley y los Profetas
establecido ya en uso,
lo consagró con su ejemplo
Cristo, Redentor del mundo.

Aflijamos, pues, la carne;
cercenemos todo gusto:
en comer y beber parcos,
ni en el hablar haya abuso.

Alejemos de la mente
todo pensamiento impuro;
no nos envuelva en sus lazos
el tentador siempre astuto.

Con nuestro llanto aplaquemos
al Juez indignado y justo:
digámosle arrepentidos
con rendimiento profundo:

Con nuestras obras pecamos;
a Ti ofendimos, Dios sumo:
que tus piedades superen
de nuestras culpas el número.

Recuerda somos tu obra,
aunque la abatió el orgullo:
no cedas a ningun otro
el honor del nombre tuyo.

Perdona el mal que hemos hecho,
aumenta de gracia el fruto;
que complacerte podamos
aquí y en siglos futuros.

Hazlo así, Trinidad santa;
otórgalo, Dios augusto;
para que a tus siervos sean
fructuosos los ayunos.
Amén.
Psalmi cum lectionibus {Antiphonæ ex Psalterio secundum tempora}
Nocturn I.
Ant. Dómine * in virtúte tua lætábitur rex.
Psalmus 20 [1]
20:2 Dómine, in virtúte tua lætábitur rex: * et super salutáre tuum exsultábit veheménter.
20:3 Desidérium cordis eius tribuísti ei: * et voluntáte labiórum eius non fraudásti eum.
20:4 Quóniam prævenísti eum in benedictiónibus dulcédinis: * posuísti in cápite eius corónam de lápide pretióso.
20:5 Vitam pétiit a te: * et tribuísti ei longitúdinem diérum in sǽculum, et in sǽculum sǽculi.
20:6 Magna est glória eius in salutári tuo: * glóriam et magnum decórem impónes super eum.
20:7 Quóniam dabis eum in benedictiónem in sǽculum sǽculi: * lætificábis eum in gáudio cum vultu tuo.
20:8 Quóniam rex sperat in Dómino: * et in misericórdia Altíssimi non commovébitur.
20:9 Inveniátur manus tua ómnibus inimícis tuis: * déxtera tua invéniat omnes, qui te odérunt.
20:10 Pones eos ut clíbanum ignis in témpore vultus tui: * Dóminus in ira sua conturbábit eos, et devorábit eos ignis.
20:11 Fructum eórum de terra perdes: * et semen eórum a fíliis hóminum.
20:12 Quóniam declinavérunt in te mala: * cogitavérunt consília, quæ non potuérunt stabilíre.
20:13 Quóniam pones eos dorsum: * in relíquiis tuis præparábis vultum eórum.
20:14 Exaltáre, Dómine, in virtúte tua: * cantábimus et psallémus virtútes tuas.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Salmos con lecturas {Antífonas del Salterio del Tiempo correspondiente}
Nocturn I.
Ant. Señor, el rey * se alegra por tu fuerza.
Salmo 20 [1]
20:2 Oh, Señor, en tu gran poder hallará el rey su alegría, * y saltará de extremado gozo por la salvación que le has enviado.
20:3 Tú le has cumplido el deseo de su corazón, * y no has frustrado los ruegos que formaron sus labios.
20:4 Antes, te has anticipado a él con bendiciones amorosas; * le pusiste sobre la cabeza una corona de piedras preciosas.
20:5 Te pidió vida, * y Tú le has concedido alargar sus días por los siglos de los siglos.
20:6 Grande es su gloria por la salvación que le has dado. * Aún le revistarás de una gloria y esplendor mucho más grande.
20:7 Porque Tú harás que él sea bendición eterna; * lo colmarás de gozo con sólo mostrarle tu rostro.
20:8 Por cuanto el rey tiene puesta su confianza en el Señor; * por lo mismo descansará inmóvil en la misericordia del Altísimo.
20:9 Alcance tu poderosa mano a todos tus enemigos; * descargue tu diestra sobre todos los que te aborrecen.
20:10 Mostrándoles tu rostro, harás de ellos como un horno encendido. * Airado el Señor los pondrá en consternación, y el fuego los devorará.
20:11 Extirparás su descendencia de la faz de la tierra, * y quitarás su raza de entre los hijos de los hombres.
20:12 Porque urdieron contra ti maldades; * forjaron designios que no pudieron ejecutar.
20:13 Tú los pondrás en fuga, * y tendrás aparejadas contra ellos, las flechas de tu arco.
20:14 Ensálzate, Señor, con tu poder infinito; * que nosotros celebraremos con cánticos e himnos tus maravillas.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Psalmus 21 [2]
21:2 Deus, Deus meus, réspice in me: quare me dereliquísti? * longe a salúte mea verba delictórum meórum.
21:3 Deus meus, clamábo per diem, et non exáudies: * et nocte, et non ad insipiéntiam mihi.
21:4 Tu autem in sancto hábitas, * laus Israël.
21:5 In te speravérunt patres nostri: * speravérunt, et liberásti eos.
21:6 Ad te clamavérunt, et salvi facti sunt: * in te speravérunt, et non sunt confúsi.
21:7 Ego autem sum vermis, et non homo: * oppróbrium hóminum, et abiéctio plebis.
21:8 Omnes vidéntes me, derisérunt me: * locúti sunt lábiis, et movérunt caput.
21:9 Sperávit in Dómino, erípiat eum: * salvum fáciat eum, quóniam vult eum.
21:10 Quóniam tu es, qui extraxísti me de ventre: * spes mea ab ubéribus matris meæ. In te proiéctus sum ex útero:
21:11 De ventre matris meæ Deus meus es tu, * ne discésseris a me:
21:12 Quóniam tribulátio próxima est: * quóniam non est qui ádiuvet.
21:13 Circumdedérunt me vítuli multi: * tauri pingues obsedérunt me.
21:14 Aperuérunt super me os suum, * sicut leo rápiens et rúgiens.
21:15 Sicut aqua effúsus sum: * et dispérsa sunt ómnia ossa mea.
21:15 Factum est cor meum tamquam cera liquéscens * in médio ventris mei.
21:16 Áruit tamquam testa virtus mea, et lingua mea adhǽsit fáucibus meis: * et in púlverem mortis deduxísti me.
21:17 Quóniam circumdedérunt me canes multi: * concílium malignántium obsédit me.
21:17 Fodérunt manus meas et pedes meos: * dinumeravérunt ómnia ossa mea.
21:18 Ipsi vero consideravérunt et inspexérunt me: * divisérunt sibi vestiménta mea, et super vestem meam misérunt sortem.
21:20 Tu autem, Dómine, ne elongáveris auxílium tuum a me: * ad defensiónem meam cónspice.
21:21 Érue a frámea, Deus, ánimam meam: * et de manu canis únicam meam:
21:22 Salva me ex ore leónis: * et a córnibus unicórnium humilitátem meam.
21:23 Narrábo nomen tuum frátribus meis: * in médio ecclésiæ laudábo te.
21:24 Qui timétis Dóminum, laudáte eum: * univérsum semen Iacob, glorificáte eum.
21:25 Tímeat eum omne semen Israël: * quóniam non sprevit, neque despéxit deprecatiónem páuperis:
21:25 Nec avértit fáciem suam a me: * et cum clamárem ad eum, exaudívit me.
21:26 Apud te laus mea in ecclésia magna: * vota mea reddam in conspéctu timéntium eum.
21:27 Edent páuperes, et saturabúntur: et laudábunt Dóminum qui requírunt eum: * vivent corda eórum in sǽculum sǽculi.
21:28 Reminiscéntur et converténtur ad Dóminum * univérsi fines terræ:
21:28 Et adorábunt in conspéctu eius * univérsæ famíliæ géntium.
21:29 Quóniam Dómini est regnum: * et ipse dominábitur géntium.
21:30 Manducavérunt et adoravérunt omnes pingues terræ: * in conspéctu eius cadent omnes qui descéndunt in terram.
21:31 Et ánima mea illi vivet: * et semen meum sérviet ipsi.
21:32 Annuntiábitur Dómino generátio ventúra: * et annuntiábunt cæli iustítiam eius pópulo qui nascétur, quem fecit Dóminus.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Dómine in virtúte tua lætábitur rex.
Salmo 21 [2]
21:2 Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado?; * a pesar de mis gritos, mi oración no te alcanza.
21:3 Dios mío, de día te grito, y no respondes; * de noche, y no me haces caso;
21:4 Aunque Tú habitas en el santuario, * esperanza de Israel.
21:5 En ti confiaban nuestros padres; * confiaban, y los ponías a salvo;
21:6 A ti gritaban, y quedaban libres; * en ti confiaban, y no los defraudaste.
21:7 Pero Yo soy un gusano, no un hombre, * vergüenza de la gente, desprecio del pueblo;
21:8 Al verme, se burlan de mí, * hacen visajes, menean la cabeza:
21:9 «Acudió al Señor, que lo ponga a salvo; * que lo libre si tanto lo quiere».
21:10 Tú eres quien me sacó del vientre, * me tenías confiado en los pechos de mi madre; desde el seno pasé a tus manos,
21:11 Desde el vientre materno Tú eres mi Dios. * No te quedes lejos,
21:12 Que el peligro está cerca * y nadie me socorre.
21:13 Me acorrala un tropel de novillos, * me cercan toros de Basán;
21:14 Abren contra mí las fauces * leones que descuartizan y rugen.
21:15 Estoy como agua derramada, * tengo los huesos descoyuntados;
21:15 Mi corazón, como cera, * se derrite en mis entrañas;
21:16 Mi garganta está seca como una teja, la lengua se me pega al paladar; * me aprietas contra el polvo de la muerte.
21:17 Me acorrala una jauría de mastines, * me cerca una banda de malhechores;
21:17 Me taladran las manos y los pies, * puedo contar mis huesos.
21:18 Ellos me miran triunfantes, * se reparten mi ropa, echan a suerte mi túnica.
21:20 Pero Tú, Señor, no te quedes lejos; * fuerza mía, ven corriendo a ayudarme.
21:21 Líbrame a mí de la espada, * y a mi única vida de la garra del mastín;
21:22 Sálvame de las fauces del león; * a este pobre, de los cuernos del búfalo.
21:23 Contaré tu fama a mis hermanos, * en medio de la asamblea te alabaré.
21:24 Fieles del Señor, alabadlo; * linaje de Jacob, glorificadlo;
21:25 Temedlo, linaje de Israel. * Porque no ha sentido desprecio ni repugnancia hacia el pobre desgraciado;
21:25 No le ha escondido su rostro: * cuando pidió auxilio, lo escuchó.
21:26 Él es mi alabanza en la gran asamblea, * cumpliré mis votos delante de sus fieles.
21:27 Los desvalidos comerán hasta saciarse, alabarán al Señor los que lo buscan: * viva su corazón por siempre.
21:28 Lo recordarán y volverán al Señor * hasta de los confines del orbe;
21:28 En su presencia se postrarán * las familias de los pueblos.
21:29 Porque del Señor es el reino, * Él gobierna a los pueblos.
21:30 Ante Él se postrarán las cenizas de la tumba, * ante Él se inclinarán los que bajan al polvo.
21:31 Me hará vivir para Él, * mi descendencia le servirá,
21:32 Hablarán del Señor a la generación futura, * contarán su justicia al pueblo que ha de nacer; todo lo que hizo el Señor.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. Señor, el rey se alegra por tu fuerza.
Ant. Dóminus regit me * et nihil mihi déerit: in loco páscuæ ibi me collocávit.
Psalmus 22 [3]
22:1 Dóminus regit me, et nihil mihi déerit: in loco páscuæ ibi me collocávit.
22:2 Super aquam refectiónis educávit me: * ánimam meam convértit.
22:3 Dedúxit me super sémitas iustítiæ, * propter nomen suum.
22:4 Nam, et si ambulávero in médio umbræ mortis, non timébo mala: * quóniam tu mecum es.
22:4 Virga tua, et báculus tuus: * ipsa me consoláta sunt.
22:5 Parásti in conspéctu meo mensam, * advérsus eos, qui tríbulant me.
22:5 Impinguásti in óleo caput meum: * et calix meus inébrians quam præclárus est!
22:6 Et misericórdia tua subsequétur me * ómnibus diébus vitæ meæ:
22:6 Et ut inhábitem in domo Dómini, * in longitúdinem diérum.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. El Señor es mi Pastor, * nada me falta: en verdes praderas me hace recostar.
Salmo 22 [3]
22:1 El Señor es mi Pastor, nada me falta: en verdes praderas me hace recostar;
22:2 Me conduce hacia fuentes tranquilas * y repara mis fuerzas;
22:3 Me guía por el sendero justo, * por el honor de su nombre.
22:4 Aunque camine por cañadas oscuras, nada temo, * porque Tú vas conmigo:
22:4 Tu vara y tu cayado * me sosiegan.
22:5 Preparas una mesa ante mí, * enfrente de mis enemigos;
22:5 Me unges la cabeza con perfume, * y mi copa rebosa.
22:6 Tu bondad y tu misericordia me acompañan * todos los días de mi vida,
22:6 Y habitaré en la casa del Señor * por años sin término.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Psalmus 23 [4]
23:1 Dómini est terra, et plenitúdo eius: * orbis terrárum, et univérsi qui hábitant in eo.
23:2 Quia ipse super mária fundávit eum: * et super flúmina præparávit eum.
23:3 Quis ascéndet in montem Dómini? * aut quis stabit in loco sancto eius?
23:4 Ínnocens mánibus et mundo corde, * qui non accépit in vano ánimam suam, nec iurávit in dolo próximo suo.
23:5 Hic accípiet benedictiónem a Dómino: * et misericórdiam a Deo, salutári suo.
23:6 Hæc est generátio quæréntium eum, * quæréntium fáciem Dei Iacob.
23:7 Attóllite portas, príncipes, vestras, et elevámini, portæ æternáles: * et introíbit Rex glóriæ.
23:8 Quis est iste Rex glóriæ? * Dóminus fortis et potens: Dóminus potens in prǽlio.
23:9 Attóllite portas, príncipes, vestras, et elevámini, portæ æternáles: * et introíbit Rex glóriæ.
23:10 Quis est iste Rex glóriæ? * Dóminus virtútum ipse est Rex glóriæ.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Dóminus regit me et nihil mihi déerit: in loco páscuæ ibi me collocávit.
Salmo 23 [4]
23:1 Del Señor es la tierra y cuanto la llena, * el orbe y todos sus habitantes:
23:2 Él la fundó sobre los mares, * Él la afianzó sobre los ríos.
23:3 ¿Quién puede subir al monte del Señor? * ¿Quién puede estar en el recinto sacro?
23:4 El hombre de manos inocentes y puro corazón, * que no confía en los ídolos ni jura contra el prójimo en falso.
23:5 Ése recibirá la bendición del Señor, * le hará justicia el Dios de salvación.
23:6 Éste es el grupo que busca al Señor, * que viene a tu presencia, Dios de Jacob.
23:7 ¡Portones!, alzad los dinteles, que se alcen las antiguas compuertas: * va a entrar el Rey de la gloria.
23:8 ¿Quién es ese Rey de la gloria? * El Señor, héroe valeroso; el Señor, héroe de la guerra.
23:9 ¡Portones!, alzad los dinteles, que se alcen las antiguas compuertas: * va a entrar el Rey de la gloria.
23:10 ¿Quién es ese Rey de la gloria? * El Señor, Dios de los ejércitos. Él es el Rey de la gloria.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. El Señor es mi Pastor, nada me falta: en verdes praderas me hace recostar.
Ant. Óculi mei * semper ad Dóminum.
Psalmus 24 [5]
24:1 Ad te, Dómine, levávi ánimam meam: * Deus meus, in te confído, non erubéscam.
24:3 Neque irrídeant me inimíci mei: * étenim univérsi, qui sústinent te, non confundéntur.
24:4 Confundántur omnes iníqua agéntes * supervácue.
24:4 Vias tuas, Dómine, demónstra mihi: * et sémitas tuas édoce me.
24:5 Dírige me in veritáte tua, et doce me: * quia tu es, Deus, salvátor meus, et te sustínui tota die.
24:6 Reminíscere miseratiónum tuárum, Dómine, * et misericordiárum tuárum, quæ a sǽculo sunt.
24:7 Delícta iuventútis meæ, * et ignorántias meas ne memíneris.
24:7 Secúndum misericórdiam tuam meménto mei tu: * propter bonitátem tuam, Dómine.
24:8 Dulcis et rectus Dóminus: * propter hoc legem dabit delinquéntibus in via.
24:9 Díriget mansuétos in iudício: * docébit mites vias suas.
24:10 Univérsæ viæ Dómini, misericórdia et véritas, * requiréntibus testaméntum eius et testimónia eius.
24:11 Propter nomen tuum, Dómine, propitiáberis peccáto meo: * multum est enim.
24:12 Quis est homo qui timet Dóminum? * legem státuit ei in via, quam elégit.
24:13 Ánima eius in bonis demorábitur: * et semen eius hereditábit terram.
24:14 Firmaméntum est Dóminus timéntibus eum: * et testaméntum ipsíus ut manifestétur illis.
24:15 Óculi mei semper ad Dóminum: * quóniam ipse evéllet de láqueo pedes meos.
24:16 Réspice in me, et miserére mei: * quia únicus et pauper sum ego.
24:17 Tribulatiónes cordis mei multiplicátæ sunt: * de necessitátibus meis érue me.
24:18 Vide humilitátem meam, et labórem meum: * et dimítte univérsa delícta mea.
24:19 Réspice inimícos meos quóniam multiplicáti sunt, * et ódio iníquo odérunt me.
24:20 Custódi ánimam meam, et érue me: * non erubéscam quóniam sperávi in te.
24:21 Innocéntes et recti adhæsérunt mihi: * quia sustínui te.
24:22 Líbera, Deus, Israël, * ex ómnibus tribulatiónibus suis.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Tengo los ojos * puestos en el Señor.
Salmo 24 [5]
24:1 A ti, Señor, levanto mi alma; * Dios mío, en ti confío, no quede yo defraudado,
24:3 Que no triunfen de mí mis enemigos, * pues los que esperan en ti no quedan defraudados,
24:4 Mientras que el fracaso * malogra a los traidores.
24:4 Señor, enséñame tus caminos, * instrúyeme en tus sendas:
24:5 Haz que camine con lealtad; enséñame, * porque Tú eres mi Dios y Salvador, y todo el día te estoy esperando.
24:6 Recuerda, Señor, que tu ternura y tu misericordia * son eternas;
24:7 No te acuerdes de los pecados * ni de las maldades de mi juventud;
24:7 Acuérdate de mí con misericordia, * por tu bondad, Señor.
24:8 El Señor es bueno y es recto, * y enseña el camino a los pecadores;
24:9 Hace caminar a los humildes con rectitud, * enseña su camino a los humildes.
24:10 Las sendas del Señor son misericordia y lealtad * para los que guardan su alianza y sus mandatos.
24:11 Por el honor de tu nombre, Señor, perdona mis culpas, * que son muchas.
24:12 ¿Hay alguien que tema al Señor? * Él le enseñará el camino escogido:
24:13 Su alma vivirá feliz, * su descendencia poseerá la tierra.
24:14 El Señor se confía con sus fieles, * y les da a conocer su alianza.
24:15 Tengo los ojos puestos en el Señor, * porque Él saca mis pies de la red.
24:16 Mírame, oh Dios, y ten piedad de mí, * que estoy solo y afligido.
24:17 Ensancha mi corazón oprimido * y sácame de mis tribulaciones.
24:18 Mira mis trabajos y mis penas * y perdona todos mis pecados;
24:19 Mira cuántos son mis enemigos, * que me detestan con odio cruel.
24:20 Guarda mi vida y líbrame, * no quede yo defraudado de haber acudido a ti.
24:21 La inocencia y la rectitud me protegerán, * porque espero en ti.
24:22 Salva, oh Dios, a Israel * de todos sus peligros.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Psalmus 25 [6]
25:1 Iúdica me, Dómine, quóniam ego in innocéntia mea ingréssus sum: * et in Dómino sperans non infirmábor.
25:2 Proba me, Dómine, et tenta me: * ure renes meos et cor meum.
25:3 Quóniam misericórdia tua ante óculos meos est: * et complácui in veritáte tua.
25:4 Non sedi cum concílio vanitátis: * et cum iníqua geréntibus non introíbo.
25:5 Odívi ecclésiam malignántium: * et cum ímpiis non sedébo.
25:6 Lavábo inter innocéntes manus meas: * et circúmdabo altáre tuum, Dómine:
25:7 Ut áudiam vocem laudis, * et enárrem univérsa mirabília tua.
25:8 Dómine, diléxi decórem domus tuæ, * et locum habitatiónis glóriæ tuæ.
25:9 Ne perdas cum ímpiis, Deus, ánimam meam, * et cum viris sánguinum vitam meam:
25:10 In quorum mánibus iniquitátes sunt: * déxtera eórum repléta est munéribus.
25:11 Ego autem in innocéntia mea ingréssus sum: * rédime me, et miserére mei.
25:12 Pes meus stetit in dirécto: * in ecclésiis benedícam te, Dómine.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Óculi mei semper ad Dóminum.
Salmo 25 [6]
25:1 Hazme justicia, Señor, que camino en la inocencia; * confiando en el Señor no me he desviado.
25:2 Examíname, Señor, ponme a prueba, * sondea mis entrañas y mi corazón,
25:3 Porque tengo ante los ojos tu bondad, * y camino en tu verdad.
25:4 No me siento con gente falsa, * no me junto con mentirosos;
25:5 Detesto las bandas de malhechores, * no tomo asiento con los impíos.
25:6 Lavo en la inocencia mis manos, * y rodeo tu altar, Señor,
25:7 Proclamando tu alabanza, * enumerando tus maravillas.
25:8 Señor, yo amo la belleza de tu casa, * el lugar donde reside tu gloria.
25:9 No arrebates mi alma con los pecadores, * ni mi vida con los sanguinarios,
25:10 Que en su izquierda llevan infamias, * y su derecha está llena de sobornos.
25:11 Yo, en cambio, camino en la integridad; * sálvame, ten misericordia de mí.
25:12 Mi pie se mantiene en el camino llano; * en la asamblea bendeciré al Señor.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. Tengo los ojos puestos en el Señor.
℣. Ipse liberávit me de láqueo venántium.
℟. Et a verbo áspero.
℣. Él me librará de la red del cazador.
℟. Y de las palabras malignas.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris:
℣. Et ne nos indúcas in tentatiónem:
℟. Sed líbera nos a malo.
Absolutio. Exáudi, Dómine Iesu Christe, preces servórum tuórum, et miserére nobis: Qui cum Patre et Spíritu Sancto vivis et regnas in sǽcula sæculórum. Amen.
Padre nuestro, que estás en los cielos, santificado sea tu nombre, venga a nosotros tu reino, hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo. El pan nuestro de cada día dánosle hoy; perdónanos nuestras deudas, así como nosotros perdonamos a nuestros deudores:
℣. No nos dejes caer en tentación:
℟. Mas líbranos del mal.
Absolución. Señor Jesucristo, escucha las súplicas de tus siervos y ten misericordia de nosotros, Tú que vives y reinas con el Padre y el Espíritu Santo por los siglos de los siglos. Amén.

℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Benedictióne perpétua benedícat nos Pater ætérnus. Amen.

Lectio 1
De libro Exodi
Exod 3:1-6
1 Móyses autem pascébat oves Iethro sóceri sui sacerdótis Mádian; cumque minásset gregem ad interióra desérti, venit ad montem Dei Horeb.
2 Apparuítque ei Dóminus in flamma ignis de médio rubi; et vidébat quod rubus ardéret et non comburerétur.
3 Dixit ergo Móyses: Vadam, et vidébo visiónem hanc magnam, quare non comburátur rubus.
4 Cernens autem Dóminus quod pérgeret ad vidéndum, vocávit eum de médio rubi, et ait: Móyses, Móyses! Qui respóndit: Adsum.
5 At ille: Ne apprópies, inquit, huc: solve calceaméntum de pédibus tuis; locus enim, in quo stas, terra sancta est.
6 Et ait: Ego sum Deus patris tui, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob. Abscóndit Móyses fáciem suam: non enim audébat aspícere contra Deum.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Locútus est Dóminus ad Móysen, dicens: Descénde in Ægýptum, et dic Pharaóni:
* Ut dimíttat pópulum meum: indurátum est cor Pharaónis: non vult dimíttere pópulum meum, nisi in manu forti.
℣. Clamor filiórum Israël venit ad me, vidíque afflictiónem eórum: sed veni, mittam te ad Pharaónem.
℟. Ut dimíttat pópulum meum: indurátum est cor Pharaónis: non vult dimíttere pópulum meum, nisi in manu forti.

℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. El Padre Eterno nos bendiga con su continua bendición. Amén.

Lectura 1
Del libro del Éxodo
Ex 3:1-6
1 Ocupábase Moisés en apacentar las ovejas de su suegro Jetro, sacerdote de Madián, y guiando una vez la grey a lo interior del desierto, vino hasta el monte de Dios, Horeb.
2 Donde se le apareció el Señor en una llama de fuego que salía de en medio de una zarza, y veía que la zarza estaba ardiendo, y no se consumía.
3 Por lo que dijo Moisés: Iré a ver esta gran maravilla, cómo es que no se consume la zarza.
4 Pero viendo el Señor que se acercaba ya para ver lo que era, llamole desde entre la zarza, y dijo: Moisés, Moisés. Aquí me tienes, respondió él.
5 No te acerques acá, prosiguió el Señor: Quítate el calzado de los pies, porque la tierra que pisas es santa.
6 Y añadió: Yo soy el Dios de tu padre, el Dios de Abrahán, el Dios de Isaac y el Dios de Jacob. Cubriose Moisés el rostro, porque no se atrevía a mirar hacia Dios.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Habló el Señor a Moisés, diciendo: Desciende a Egipto y di a Faraón,
* Que deje partir a mi pueblo: se endureció el corazón de Faraón: no quiere dejar partir a mi pueblo si no se ve obligado por una mano fuerte.
℣. El clamor de los hijos de Israel vino a mí, y vi su aflicción; pero ven, te enviaré a Faraón.
℟. Que deje partir a mi pueblo: se endureció el corazón de Faraón: no quiere dejar partir a mi pueblo si no se ve obligado por una mano fuerte.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Unigénitus Dei Fílius nos benedícere et adiuváre dignétur. Amen.

Lectio 2
Exod 3:7-8
7 Cui ait Dóminus: Vidi afflictiónem pópuli mei in Ægýpto, et clamórem eius audívi propter durítiam eórum qui præsunt opéribus:
8 Et sciens dolórem eius, descéndi ut líberem eum de mánibus Ægyptiórum, et edúcam de terra illa in terram bonam et spatiósam, in terram quæ fluit lacte et melle, ad loca Chananǽi, et Hethǽi, et Amorrhǽi, et Pherezǽi, et Hevǽi, et Iebusǽi.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Stetit Móyses coram Pharaóne, et dixit: Hæc dicit Dóminus:
* Dimítte pópulum meum, ut sacríficet mihi in desérto.
℣. Dóminus Deus Hebræórum misit me ad te, dicens.
℟. Dimítte pópulum meum, ut sacríficet mihi in desérto.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. El Hijo único de Dios nos bendiga y nos ayude. Amén.

Lectura 2
Ex 3:7-8
7 Le dijo el Señor: He visto la tribulación de mi pueblo en Egipto, y oído sus clamores, a causa de la dureza de los sobrestantes de las obras.
8 Y conociendo cuánto padece, he bajado a librarle de las manos de los egipcios, y hacerle pasar por aquella tierra a una tierra buena y espaciosa, a una tierra que mana leche y miel, al país del cananeo, y del heteo, y del amorreo, y del ferezeo, y del heveo y del jebuseo.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Se presentó Moisés delante de Faraón, y dijo: Esto dice el Señor:
* Deja partir a mi pueblo, para que me sacrifique en el desierto,
℣. El Señor Dios de los Hebreos me ha enviado a ti, diciendo.
℟. Deja partir a mi pueblo, para que me sacrifique en el desierto.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Spíritus Sancti grátia illúminet sensus et corda nostra. Amen.

Lectio 3
Exod 3:9-12
9 Clamor ergo filiórum Israël venit ad me: vidíque afflictiónem eórum, qua ab Ægýptiis opprimúntur.
10 Sed veni, et mittam te ad Pharaónem, ut edúcas pópulum meum, fílios Israël de Ægýpto.
11 Dixítque Móyses ad Deum: Quis sum ego, ut vadam ad Pharaónem, et edúcam fílios Israël de Ægýpto?
12 Qui dixit ei: Ego ero tecum: et hoc habébis signum, quod míserim te: Cum edúxeris pópulum de Ægýpto, immolábis Deo super montem istum.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Cantémus Dómino: glorióse enim honorificátus est, equum et ascensórem proiécit in mare:
* Adiútor et protéctor factus est mihi Dóminus in salútem.
℣. Dóminus quasi vir pugnátor, Omnípotens nomen eius.
℟. Adiútor et protéctor factus est mihi Dóminus in salútem.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. La gracia del Espíritu Santo ilumine nuestros sentidos y corazones. Amén

Lectura 3
Ex 3:9-12
9 En suma, el clamor de los hijos de Israel ha llegado a mis oídos; y he visto su aflicción, y cómo son oprimidos de los egipcios.
10 Pero ven tú; que te quiero enviar al faraón, para que saques de Egipto al pueblo mío, los hijos de Israel.
11 Moisés dijo a Dios: ¿Y quién soy yo para ir al faraón y sacar de Egipto a los hijos de Israel?
12 Dios le dijo: Yo estaré contigo, y ésta será la señal de que soy yo quien te envía: cuando hayas sacado de Egipto al pueblo, daréis culto a Dios sobre este monte.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Cantemos alabanzas al Señor, porque ha hecho brillar su gloria y grandeza, y ha precipitado en el mar al caballo y al caballero.
* El Señor ha sido para mí salvación, mi auxilio y mi protector.
℣. El Señor como valiente campeón; es su nombre el Omnipotente.
℟. El Señor ha sido para mí salvación, mi auxilio y mi protector.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. In unitáte Sancti Spíritus, benedícat nos Pater et Fílius. Amen.

Lectio 4
Exod 3:13-15
13 Ait Móyses ad Deum: Ecce, ego vadam ad fílios Israël, et dicam eis: Deus patrum vestrórum misit me ad vos. Si díxerint mihi: Quod est nomen eius? quid dicam eis?
14 Dixit Deus ad Móysen: Ego sum qui sum. Ait: Sic dices fíliis Israël: Qui est, misit me ad vos.
15 Dixítque íterum Deus ad Móysen: Hæc dices fíliis Israël: Dóminus Deus patrum vestrórum, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob, misit me ad vos; hoc nomen mihi est in ætérnum, et hoc memoriále meum in generatiónem et generatiónem.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Audi, Israël, præcépta Dómini, et ea in corde tuo quasi in libro scribe:
* Et dabo tibi terram fluéntem lac et mel.
℣. Obsérva ígitur, et audi vocem meam: et inimícus ero inimícis tuis.
℟. Et dabo tibi terram fluéntem lac et mel.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Et dabo tibi terram fluéntem lac et mel.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición.

Lectura 4
Ex 3:13-15
13 Moisés dijo a Dios: Pero si voy a los hijos de Israel y les digo: El Dios de vuestros padres me envía a vosotros, y me preguntan cuál es su nombre, ¿qué voy a responderles?”
14 Y Dios dijo a Moisés: Yo soy el que soy. Así responderás a los hijos de Israel: Yo soy me manda a vosotros.
15 Y prosiguió: Esto dirás a los hijos de Israel: Yahvé, el Dios de vuestros padres, el Dios de Abraham, de Isaac y de Jacob, me manda a vosotros. Este es para siempre mi nombre, es mi memorial de generación en generación.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Atiende, Israel, a los preceptos del Señor, y escríbelos en tu corazón como en un libro.
* Y te daré la tierra que mana leche y miel.
℣. Guarda, de consiguiente, y oye mi palabra; y seré enemigo de tus enemigos.
℟. Y te daré la tierra que mana leche y miel.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Y te daré la tierra que mana leche y miel.
Nocturn II.
Ant. Dóminus * defénsor vitæ meæ.
Psalmus 26 [7]
26:1 Dóminus illuminátio mea, et salus mea, * quem timébo?
26:1 Dóminus protéctor vitæ meæ, * a quo trepidábo?
26:2 Dum apprópiant super me nocéntes, * ut edant carnes meas:
26:2 Qui tríbulant me inimíci mei, * ipsi infirmáti sunt, et cecidérunt.
26:3 Si consístant advérsum me castra, * non timébit cor meum.
26:3 Si exsúrgat advérsum me prǽlium, * in hoc ego sperábo.
26:4 Unam pétii a Dómino, hanc requíram, * ut inhábitem in domo Dómini ómnibus diébus vitæ meæ:
26:4 Ut vídeam voluptátem Dómini, * et vísitem templum eius.
26:5 Quóniam abscóndit me in tabernáculo suo: * in die malórum protéxit me in abscóndito tabernáculi sui.
26:6 In petra exaltávit me: * et nunc exaltávit caput meum super inimícos meos.
26:6 Circuívi, et immolávi in tabernáculo eius hóstiam vociferatiónis: * cantábo, et psalmum dicam Dómino.
26:7 Exáudi, Dómine, vocem meam, qua clamávi ad te: * miserére mei, et exáudi me.
26:8 Tibi dixit cor meum, exquisívit te fácies mea: * fáciem tuam, Dómine, requíram.
26:9 Ne avértas fáciem tuam a me: * ne declínes in ira a servo tuo.
26:9 Adiútor meus esto: * ne derelínquas me, neque despícias me, Deus, salutáris meus.
26:10 Quóniam pater meus, et mater mea dereliquérunt me: * Dóminus autem assúmpsit me.
26:11 Legem pone mihi, Dómine, in via tua: * et dírige me in sémitam rectam propter inimícos meos.
26:12 Ne tradíderis me in ánimas tribulántium me: * quóniam insurrexérunt in me testes iníqui, et mentíta est iníquitas sibi.
26:13 Credo vidére bona Dómini * in terra vivéntium.
26:14 Exspécta Dóminum, viríliter age: * et confortétur cor tuum, et sústine Dóminum.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Nocturn II.
Ant. El Señor * es la defensa de mi vida.
Salmo 26 [7]
26:1 El Señor es mi luz y mi salvación, * ¿a quién temeré?
26:1 El Señor es la defensa de mi vida, * ¿quién me hará temblar?
26:2 Cuando me asaltan los malvados * para devorar mi carne,
26:2 Ellos, enemigos y adversarios, * tropiezan y caen.
26:3 Si un ejército acampa contra mí, * mi corazón no tiembla;
26:3 Si me declaran la guerra, * me siento tranquilo.
26:4 Una cosa pido al Señor, eso buscaré: * habitar en la casa del Señor por los días de mi vida;
26:4 Gozar de la dulzura del Señor, * contemplando su templo.
26:5 Él me protegerá en su tienda * el día del peligro; me esconderá en lo escondido de su morada,
26:6 Me alzará sobre la roca; * y así levantaré la cabeza sobre el enemigo que me cerca;
26:6 En su tienda sacrificaré sacrificios de aclamación: * cantaré y tocaré para el Señor.
26:7 Escúchame, Señor, que te llamo; * ten piedad, respóndeme.
26:8 Oigo en mi corazón: «Buscad mi rostro». * Tu rostro buscaré, Señor,
26:9 No me escondas tu rostro. * No rechaces con ira a tu siervo,
26:9 Que Tú eres mi auxilio; * no me deseches, no me abandones, Dios de mi salvación.
26:10 Si mi padre y mi madre me abandonan, * el Señor me recogerá.
26:11 Señor, enséñame tu camino, * guíame por la senda llana, porque tengo enemigos.
26:12 No me entregues a la saña de mi adversario, * porque se levantan contra mí testigos falsos, que respiran violencia.
26:13 Espero gozar de la dicha del Señor * en el país de la vida.
26:14 Espera en el Señor, sé valiente, * ten ánimo, espera en el Señor.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Psalmus 27 [8]
27:1 Ad te, Dómine, clamábo, Deus meus, ne síleas a me: * nequándo táceas a me, et assimilábor descendéntibus in lacum.
27:2 Exáudi, Dómine, vocem deprecatiónis meæ dum oro ad te: * dum extóllo manus meas ad templum sanctum tuum.
27:3 Ne simul trahas me cum peccatóribus: * et cum operántibus iniquitátem ne perdas me.
27:3 Qui loquúntur pacem cum próximo suo, * mala autem in córdibus eórum.
27:4 Da illis secúndum ópera eórum, * et secúndum nequítiam adinventiónum ipsórum.
27:4 Secúndum ópera mánuum eórum tríbue illis: * redde retributiónem eórum ipsis.
27:5 Quóniam non intellexérunt ópera Dómini, et in ópera mánuum eius * déstrues illos, et non ædificábis eos.
27:6 Benedíctus Dóminus: * quóniam exaudívit vocem deprecatiónis meæ.
27:7 Dóminus adiútor meus, et protéctor meus: * in ipso sperávit cor meum, et adiútus sum.
27:7 Et reflóruit caro mea: * et ex voluntáte mea confitébor ei.
27:8 Dóminus fortitúdo plebis suæ: * et protéctor salvatiónum Christi sui est.
27:9 Salvum fac pópulum tuum, Dómine, et bénedic hereditáti tuæ: * et rege eos, et extólle illos usque in ætérnum.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Dóminus defénsor vitæ meæ.
Salmo 27 [8]
27:1 A ti, Señor, te invoco; roca mía, no seas sordo a mi voz; * que, si no me escuchas, seré igual que los que bajan a la fosa.
27:2 Escucha mi voz suplicante cuando te pido auxilio, * cuando alzo las manos hacia tu santuario.
27:3 No me arrebates con los malvados * ni con los malhechores,
3 Que hablan de paz con el prójimo, * pero llevan la maldad en el corazón.
4 Trátalos según sus acciones, * según su mala conducta;
4 Págales las obras de sus manos * y dales su merecido.
27:5 Porque ignoran las acciones de Dios y las obras de sus manos, * que Él los destruya sin remedio.
27:6 Bendito el Señor, * que escuchó mi voz suplicante;
27:7 El Señor es mi fuerza y mi escudo: * en Él confía mi corazón; me socorrió,
27:7 Y mi corazón se alegra * y le canta agradecido.
27:8 El Señor es fuerza para su pueblo, * apoyo y salvación para su Ungido.
27:9 Salva a tu pueblo y bendice tu heredad, * sé su pastor y llévalos siempre.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. El Señor es la defensa de mi vida.
Ant. Adoráte * Dóminum in aula sancta eius.
Psalmus 28 [9]
28:1 Afférte Dómino, fílii Dei: * afférte Dómino fílios aríetum.
28:2 Afférte Dómino glóriam et honórem, afférte Dómino glóriam nómini eius: * adoráte Dóminum in átrio sancto eius.
28:3 Vox Dómini super aquas, Deus maiestátis intónuit: * Dóminus super aquas multas.
28:4 Vox Dómini in virtúte: * vox Dómini in magnificéntia.
28:5 Vox Dómini confringéntis cedros: * et confrínget Dóminus cedros Líbani:
28:6 Et commínuet eas tamquam vítulum Líbani: * et diléctus quemádmodum fílius unicórnium.
28:7 Vox Dómini intercidéntis flammam ignis: * vox Dómini concutiéntis desértum: et commovébit Dóminus desértum Cades.
28:9 Vox Dómini præparántis cervos, et revelábit condénsa: * et in templo eius omnes dicent glóriam.
28:10 Dóminus dilúvium inhabitáre facit: * et sedébit Dóminus Rex in ætérnum.
28:11 Dóminus virtútem pópulo suo dabit: * Dóminus benedícet pópulo suo in pace.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Postraos * ante el Señor en el atrio sagrado.
Salmo 28 [9]
28:1 Hijos de Dios, aclamad al Señor,
28:2 Aclamad la gloria y el poder del Señor, aclamad la gloria del nombre del Señor, * postraos ante el Señor en el atrio sagrado.
28:3 La voz del Señor sobre las aguas, el Dios de la gloria ha tronado, * el Señor sobre las aguas torrenciales.
28:4 La voz del Señor es potente, * la voz del Señor es magnífica,
28:5 La voz del Señor descuaja los cedros, * el Señor descuaja los cedros del Líbano.
28:6 Hace brincar al Líbano como a un novillo, * al Sarión como a una cría de búfalo.
28:7 La voz del Señor lanza llamas de fuego, * la voz del Señor sacude el desierto, el Señor sacude el desierto de Cadés.
28:9 La voz del Señor retuerce los robles, * el Señor descorteza las selvas. En su templo un grito unánime: «¡Gloria!»
28:10 El Señor se sienta por encima del aguacero, * el Señor se sienta como rey eterno.
28:11 El Señor da fuerza a su pueblo, * el Señor bendice a su pueblo con la paz.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Psalmus 29 [10]
29:2 Exaltábo te, Dómine, quóniam suscepísti me: * nec delectásti inimícos meos super me.
29:3 Dómine, Deus meus, clamávi ad te, * et sanásti me.
29:4 Dómine, eduxísti ab inférno ánimam meam: * salvásti me a descendéntibus in lacum.
29:5 Psállite Dómino, sancti eius: * et confitémini memóriæ sanctitátis eius.
29:6 Quóniam ira in indignatióne eius: * et vita in voluntáte eius.
29:6 Ad vésperum demorábitur fletus: * et ad matutínum lætítia.
29:7 Ego autem dixi in abundántia mea: * Non movébor in ætérnum.
29:8 Dómine, in voluntáte tua, * præstitísti decóri meo virtútem.
29:8 Avertísti fáciem tuam a me, * et factus sum conturbátus.
29:9 Ad te, Dómine, clamábo: * et ad Deum meum deprecábor.
29:10 Quæ utílitas in sánguine meo, * dum descéndo in corruptiónem?
29:10 Numquid confitébitur tibi pulvis, * aut annuntiábit veritátem tuam?
29:11 Audívit Dóminus, et misértus est mei: * Dóminus factus est adiútor meus.
29:12 Convertísti planctum meum in gáudium mihi: * conscidísti saccum meum, et circumdedísti me lætítia:
29:13 Ut cantet tibi glória mea, et non compúngar: * Dómine, Deus meus, in ætérnum confitébor tibi.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Adoráte Dóminum in aula sancta eius.
Salmo 29 [10]
29:2 Te glorificaré, ¡oh Señor!, por haberte declarado mi protector, * no dejando que mis enemigos se gozaran a costa de mí.
29:3 ¡Oh Señor Dios mío!, yo clamé a ti, * y me diste la salud.
29:4 Tú sacaste, Señor, mi alma del infierno. * Tú me salvaste, para que no cayera con los que descienden a lo profundo.
29:5 ¡Oh vosotros santos del Señor!, * cantadle himnos, y celebrad su memoria sacrosanta.
29:6 Porque de su indignación procede el castigo; * y de su voluntad pende la vida.
29:6 Hasta la tarde durará el llanto, * y al salir la aurora será la alegría.
29:7 En medio de mi prosperidad yo había dicho: * No experimentaré nunca jamás mudanza alguna.
29:8 ¡Oh Señor!, tu voluntad * es la que ha dado consistencia a mi floreciente estado.
29:8 Apartaste de mí tu rostro, * y al instante fui trastornado.
29:9 A ti, ¡oh Señor!, clamaré, * y a ti, Dios mío, dirigiré mis plegarias.
29:10 ¿Qué utilidad te acarreará mi muerte, * y que yo descienda a la corrupción del sepulcro?
29:10 ¿Acaso el polvo cantará tus alabanzas, * o anunciará tus verdades?
29:11 Me oyó el Señor, y se apiadó de mí. * Se declaró el Señor protector mío.
29:12 Trocaste, ¡oh Dios!, mi llanto en regocijo, * rasgaste mi cilicio, y me revestiste de gozo,
29:13 A fin de que sea mi gloria el cantar tus alabanzas, y nunca tenga yo penas. * ¡Oh Señor Dios mío!, yo te alabaré eternamente.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. Postraos ante el Señor en el atrio sagrado.
Ant. In tua iustítia * líbera me, Dómine.
Psalmus 30 [11]
30:2 In te, Dómine, sperávi, non confúndar in ætérnum: * in iustítia tua líbera me.
30:3 Inclína ad me aurem tuam, * accélera ut éruas me.
30:3 Esto mihi in Deum protectórem, et in domum refúgii: * ut salvum me fácias.
30:4 Quóniam fortitúdo mea, et refúgium meum es tu: * et propter nomen tuum dedúces me, et enútries me.
30:5 Edúces me de láqueo hoc, quem abscondérunt mihi: * quóniam tu es protéctor meus.
30:6 In manus tuas comméndo spíritum meum: * redemísti me, Dómine, Deus veritátis.
30:7 Odísti observántes vanitátes, * supervácue.
30:7 Ego autem in Dómino sperávi: * exsultábo, et lætábor in misericórdia tua.
30:8 Quóniam respexísti humilitátem meam, * salvásti de necessitátibus ánimam meam.
30:9 Nec conclusísti me in mánibus inimíci: * statuísti in loco spatióso pedes meos.
30:10 Miserére mei, Dómine, quóniam tríbulor: * conturbátus est in ira óculus meus, ánima mea, et venter meus:
30:11 Quóniam defécit in dolóre vita mea: * et anni mei in gemítibus.
30:11 Infirmáta est in paupertáte virtus mea: * et ossa mea conturbáta sunt.
30:12 Super omnes inimícos meos factus sum oppróbrium et vicínis meis valde: * et timor notis meis.
30:12 Qui vidébant me, foras fugérunt a me: * oblivióni datus sum, tamquam mórtuus a corde.
30:13 Factus sum tamquam vas pérditum: * quóniam audívi vituperatiónem multórum commorántium in circúitu.
30:14 In eo dum convenírent simul advérsum me, * accípere ánimam meam consiliáti sunt.
30:15 Ego autem in te sperávi, Dómine: * dixi: Deus meus es tu: in mánibus tuis sortes meæ.
30:16 Éripe me de manu inimicórum meórum, * et a persequéntibus me.
30:17 Illústra fáciem tuam super servum tuum, salvum me fac in misericórdia tua: * Dómine, non confúndar, quóniam invocávi te.
30:18 Erubéscant ímpii, et deducántur in inférnum: * muta fiant lábia dolósa.
30:19 Quæ loquúntur advérsus iustum iniquitátem: * in supérbia, et in abusióne.
30:20 Quam magna multitúdo dulcédinis tuæ, Dómine, * quam abscondísti timéntibus te.
30:20 Perfecísti eis, qui sperant in te, * in conspéctu filiórum hóminum.
30:21 Abscóndes eos in abscóndito faciéi tuæ * a conturbatióne hóminum.
30:21 Próteges eos in tabernáculo tuo * a contradictióne linguárum.
30:22 Benedíctus Dóminus: * quóniam mirificávit misericórdiam suam mihi in civitáte muníta.
30:23 Ego autem dixi in excéssu mentis meæ: * Proiéctus sum a fácie oculórum tuórum.
30:23 Ídeo exaudísti vocem oratiónis meæ, * dum clamárem ad te.
30:24 Dilígite Dóminum omnes sancti eius: * quóniam veritátem requíret Dóminus, et retríbuet abundánter faciéntibus supérbiam.
30:25 Viríliter ágite, et confortétur cor vestrum, * omnes, qui sperátis in Dómino.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Tú, que eres justo, * ponme a salvo.
Salmo 30 [11]
30:2 A ti, Señor, me acojo: no quede yo nunca defraudado; * Tú, que eres justo, ponme a salvo,
30:3 Inclina tu oído hacia mí; * ven aprisa a librarme,
30:3 Sé la roca de mi refugio, * un baluarte donde me salve,
30:4 Tú que eres mi roca y mi baluarte; * por tu nombre dirígeme y guíame:
30:5 Sácame de la red que me han tendido, * porque Tú eres mi amparo.
30:6 En tus manos encomiendo mi espíritu: * Tú, el Dios leal, me librarás;
30:7 Tú aborreces * a los que veneran ídolos inertes,
30:7 Pero yo confío en el Señor; * tu misericordia sea mi gozo y mi alegría.
30:8 Te has fijado en mi aflicción, * velas por mi vida en peligro;
30:9 No me has entregado en manos del enemigo, * has puesto mis pies en un camino ancho.
30:10 Misericordia, Señor, que estoy en peligro: * se consumen de dolor mis ojos, mi garganta y mis entrañas.
30:11 Mi vida se gasta en el dolor; * mis años, en los gemidos;
30:11 Mi vigor decae con las penas, * mis huesos se consumen.
30:12 Soy la burla de todos mis enemigos, la irrisión de mis vecinos, * el espanto de mis conocidos:
30:12 Me ven por la calle y escapan de mí. * Me han olvidado como a un muerto,
30:13 Me han desechado como a un cacharro inútil. * Oigo el cuchicheo de la gente, y todo me da miedo;
30:14 Se conjuran contra mí * y traman quitarme la vida.
30:15 Pero yo confío en ti, Señor, * te digo: «Tú eres mi Dios». En tus manos están mis azares:
30:16 Líbrame * de los enemigos que me persiguen;
30:17 Haz brillar tu rostro sobre tu siervo, sálvame por tu misericordia. * Señor, que no me avergüence de haberte invocado,
30:18 Que se avergüencen los malvados y bajen mudos al abismo; * queden mudos los labios mentirosos,
30:19 Que profieren insolencias contra el justo * con soberbia y desprecio.
30:20 ¡Qué bondad tan grande, Señor, * reservas para tus fieles,
30:20 Y concedes a los que a ti se acogen * a la vista de todos!
30:21 En el asilo de tu presencia los escondes * de las conjuras humanas;
30:21 Los ocultas en tu tabernáculo, * frente a las lenguas pendencieras.
30:22 Bendito el Señor, * que ha hecho por mí prodigios de misericordia en la ciudad amurallada.
30:23 Yo decía en mi ansiedad: * «Me has arrojado de tu vista»;
30:23 Pero Tú escuchaste mi voz suplicante * cuando yo te gritaba.
30:24 Amad al Señor, fieles suyos; * el Señor guarda a sus leales, y a los soberbios los castiga con creces.
30:25 Sed fuertes y valientes de corazón * los que esperáis en el Señor.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Psalmus 31 [12]
31:1 Beáti quorum remíssæ sunt iniquitátes: * et quorum tecta sunt peccáta.
31:2 Beátus vir, cui non imputávit Dóminus peccátum, * nec est in spíritu eius dolus.
31:3 Quóniam tácui, inveteravérunt ossa mea, * dum clamárem tota die.
31:4 Quóniam die ac nocte graváta est super me manus tua: * convérsus sum in ærúmna mea, dum confígitur spina.
31:5 Delíctum meum cógnitum tibi feci: * et iniustítiam meam non abscóndi.
31:5 Dixi: Confitébor advérsum me iniustítiam meam Dómino: * et tu remisísti impietátem peccáti mei.
31:6 Pro hac orábit ad te omnis sanctus, * in témpore opportúno.
31:6 Verúmtamen in dilúvio aquárum multárum, * ad eum non approximábunt.
31:7 Tu es refúgium meum a tribulatióne, quæ circúmdedit me: * exsultátio mea, érue me a circumdántibus me.
31:8 Intelléctum tibi dabo, et ínstruam te in via hac, qua gradiéris: * firmábo super te óculos meos.
31:9 Nolíte fíeri sicut equus et mulus, * quibus non est intelléctus.
31:9 In camo et freno maxíllas eórum constrínge, * qui non appróximant ad te.
31:10 Multa flagélla peccatóris, * sperántem autem in Dómino misericórdia circúmdabit.
31:11 Lætámini in Dómino et exsultáte, iusti, * et gloriámini, omnes recti corde.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. In tua iustítia líbera me, Dómine.
Salmo 31 [12]
31:1 Dichoso el que está absuelto de su culpa, * a quien le han sepultado su pecado;
31:2 Dichoso el hombre * a quien el Señor no le apunta el delito.
31:3 Mientras callé se consumían mis huesos, * rugiendo todo el día,
31:4 Porque día y noche tu mano pesaba sobre mí; * mi savia se había vuelto un fruto seco.
31:5 Había pecado, lo reconocí, * no te encubrí mi delito;
31:5 Propuse: «Confesaré al Señor mi culpa», * y Tú perdonaste mi culpa y mi pecado.
31:6 Por eso, que todo fiel te suplique * en el momento de la desgracia:
31:6 La crecida de las aguas caudalosas * no lo alcanzará.
31:7 Tú eres mi refugio, me libras del peligro, * me rodeas de cantos de liberación.
31:8 Te instruiré y te enseñaré el camino que has de seguir, * fijaré en ti mis ojos.
31:9 No seáis irracionales * como caballos y mulos,
31:9 Cuyo brío hay que domar con freno y brida; * si no, no puedes acercarte.
31:10 Los malvados sufren muchas penas; * al que confía en el Señor, la misericordia lo rodea.
31:11 Alegraos, justos, y gozad con el Señor; * aclamadlo, los de corazón sincero.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. Tú, que eres justo, ponme a salvo.
℣. Scápulis suis obumbrábit tibi.
℟. Et sub pennis eius sperábis.
℣. Te cubrirá con sus alas.
℟. Bajo sus plumas te refugiarás.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris:
℣. Et ne nos indúcas in tentatiónem:
℟. Sed líbera nos a malo.
Absolutio. Ipsíus píetas et misericórdia nos ádiuvet, qui cum Patre et Spíritu Sancto vivit et regnat in sǽcula sæculórum. Amen.
Padre nuestro, que estás en los cielos, santificado sea tu nombre, venga a nosotros tu reino, hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo. El pan nuestro de cada día dánosle hoy; perdónanos nuestras deudas, así como nosotros perdonamos a nuestros deudores:
℣. No nos dejes caer en tentación:
℟. Mas líbranos del mal.
Absolución. Que nos auxilie la clemencia y misericordia de aquel que vive y reina con el Padre y el Espíritu Santo por los siglos de los siglos. Amén.

℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Deus Pater omnípotens sit nobis propítius et clemens. Amen.

Lectio 5
Sermo sancti Basílii Magni
Homilia 1 de ieiúnio, ante med.
Móysen per ieiunium nóvimus in montem ascendísse: neque enim áliter ausus esset vérticem fumántem adire, atque in calíginem íngredi, nisi ieiúnio munítus. Per ieiunium mandáta digito Dei in tábulis conscripta suscépit. Item supra montem ieiunium legis latæ conciliator fuit: inférius vero, gula ad idololatríam pópulum dedúxit, ac contaminávit. Sedit, inquit, pópulus manducare et bíbere, et surrexérunt lúdere. Quadragínta diérum labórem ac perseverantiam, Dei servo continuo ieiunante ac orante, una tantum pópuli ebríetas cassam irritamque réddidit.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. In mare viæ tuæ, et sémitæ tuæ in aquis multis:
* Deduxísti sicut oves pópulum tuum in manu Móysi et Aaron.
℣. Transtulísti illos per mare Rubrum, et transvexísti eos per aquam nímiam.
℟. Deduxísti sicut oves pópulum tuum in manu Móysi et Aaron.

℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Dios Padre todopoderoso tenga piedad y misericordia de nosotros. Amén.

Lectura 5
Sermón de San Basilio el Grande.
Homilía 1 del ayuno, antes del medio.
Moisés subió al monte fortalecido por el ayuno, ya que no se habría atrevido a subir a la cumbre que estaba humeando, ni a penetrar en la nube, si el ayuno no le hubiese dado fuerzas. Mediante el ayuno recibió los mandamientos divinos escritos por el dedo de Dios en las tablas. Del mismo modo sobre el monte, el ayuno le obtuvo el don de la Ley; pero al pie del monte la gula condujo el pueblo a la idolatría, y le manchó con el pecado. “El pueblo todo se sentó para comer y beber, y se levantaron para divertirse”. La embriaguez del pueblo inutilizó en un solo día los cuarenta días de trabajo y perseverancia del siervo de Dios, pasados en oración y ayuno. Las tablas escritas por el dedo de Dios, que mereció el ayuno, quebrolas la embriaguez. Pues creyó el santo Profeta que un pueblo dado al vino era indigno de recibir la ley de Dios.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. El mar fue vuestro camino; vuestro sendero las profundas aguas.
* Habéis conducido a vuestro pueblo como un rebaño por la mano de Moisés y de Aarón.
℣. Les trasladasteis por el Mar Rojo y los llevasteis por medio de las grandes aguas.
℟. Habéis conducido a vuestro pueblo como un rebaño por la mano de Moisés y de Aarón.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Christus perpétuæ det nobis gáudia vitæ. Amen.

Lectio 6
Quas enim tabulas Dei dígito conscriptas ieiunium accepit, has ebríetas contrívit: Prophéta sanctíssimo indignum existimante, vinoléntum pópulum a Deo legem accípere. Uno témporis momento ob gulam pópulus ille per maxima prodígia Dei cultum edoctus, in Ægyptíacam idololatríam turpíssime devolutus est. Ex quo si utrumque simul cónferas, vidére licet, ieiunium ad Deum ducere, delicias vero salútem pérdere.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Qui persequebántur pópulum tuum, Dómine, demersísti eos in profúndum:
* Et in colúmna nubis ductor eórum fuísti.
℣. Deduxísti sicut oves pópulum tuum in manu Móysi et Aaron.
℟. Et in colúmna nubis ductor eórum fuísti.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Que Cristo nos conceda el gozo de la vida eterna. Amén.

Lectura 6
Sermón de San Basilio el Grande.
Homilía 1 del ayuno, antes del medio.
Moisés subió al monte fortalecido por el ayuno, ya que no se habría atrevido a subir a la cumbre que estaba humeando, ni a penetrar en la nube, si el ayuno no le hubiese dado fuerzas. Mediante el ayuno recibió los mandamientos divinos escritos por el dedo de Dios en las tablas. Del mismo modo sobre el monte, el ayuno le obtuvo el don de la Ley; pero al pie del monte la gula condujo el pueblo a la idolatría, y le manchó con el pecado. “El pueblo todo se sentó para comer y beber, y se levantaron para divertirse”. La embriaguez del pueblo inutilizó en un solo día los cuarenta días de trabajo y perseverancia del siervo de Dios, pasados en oración y ayuno. Las tablas escritas por el dedo de Dios, que mereció el ayuno, quebrolas la embriaguez. Pues creyó el santo Profeta que un pueblo dado al vino era indigno de recibir la ley de Dios. En un momento, por causa de la gula, aquel pueblo formado por Dios con los más admirables prodigios, quedó esclavo de la más torpe idolatría de los Egipcios. Si comparas ambas cosas, verás que el ayuno conduce a Dios, y que los placeres causan la perdición. Si no ¿cuál fue la causa de la ruina y esclavitud de Esaú? ¿Acaso no fue aquel manjar por el que vendió su primogenitura? ¿no fue también por el ayuno que la oración de Ana fue atendida, y le fue concedido Samuel? ¿Qué hizo invencible al fortísimo Sansón? ¿Por ventura no fue el ayuno, en que fue concebido en el seno de su madre? El ayuno le concibió, le alimentó, y le hizo varón fortísimo. El Angel había ordenado prudentemente a la madre que no tocara nada procedente de la viña y que no bebiera vino ni sidra. El ayuno, que engendró a los profetas, fortalece y corrobora a los que ya son fuertes.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. A los que perseguían a tu pueblo, Señor, les sumergiste en lo profundo.
* Y con una columna de nube les guiaste,
℣. Condujiste como ovejas a tu pueblo por mano de Moisés y de Aarón.
℟. Y con una columna de nube les guiaste.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Ignem sui amóris accéndat Deus in córdibus nostris. Amen.

Lectio 7
Quid Esau inquinávit, servumque fratris réddidit? nonne esca una, propter quam primogenita vendidit? Samuelem vero nonne per ieiunium orátio largíta est matri? Quid fortíssimum Samsónem inexpugnábilem réddidit? nonne ieiunium, cum quo in matris ventre concéptus est? Ieiunium concépit, ieiunium nutrívit, ieiunium virum effécit. Quod sane Angelus matri præcepit, monens quæcúmque ex vite procéderent, ne attíngeret, non vinum, non síceram bíberet. Ieiunium prophétas génuit, poténtes confírmat atque róborat.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Móyses fámulus Dei ieiunávit quadragínta diébus et quadragínta nóctibus:
* Ut legem Dómini mererétur accípere.
℣. Ascéndens Móyses in montem Sínai ad Dóminum, fuit ibi quadragínta diébus et quadragínta nóctibus.
℟. Ut legem Dómini mererétur accípere.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Que Dios encienda en nuestros corazones el fuego de su amor. Amén.

Lectura 7
En un momento, por causa de la gula, aquel pueblo formado por Dios con los más admirables prodigios, quedó esclavo de la más torpe idolatría de los Egipcios. Si comparas ambas cosas, verás que el ayuno conduce a Dios, y que los placeres causan la perdición. Si no ¿cuál fue la causa de la ruina y esclavitud de Esaú? ¿Acaso no fue aquel manjar por el que vendió su primogenitura? ¿no fue también por el ayuno que la oración de Ana fue atendida, y le fue concedido Samuel? ¿Qué hizo invencible al fortísimo Sansón? ¿Por ventura no fue el ayuno, en que fue concebido en el seno de su madre? El ayuno le concibió, le alimentó, y le hizo varón fortísimo. El Angel había ordenado prudentemente a la madre que no tocara nada procedente de la viña y que no bebiera vino ni sidra. El ayuno, que engendró a los profetas, fortalece y corrobora a los que ya son fuertes.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Moisés, siervo de Dios, ayunó cuarenta días y otras tantas noches.
* Para que mereciera recibir la ley del Señor,
℣. Subiendo Moisés al monte Sinaí para tratar con el Señor, permaneció en aquel lugar cuarenta días y otras tantas noches.
℟. Para que mereciera recibir la ley del Señor.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. A cunctis vítiis et peccátis absólvat nos virtus sanctæ Trinitátis. Amen.

Lectio 8
Ieiunium legislatóres sapiéntes facit: ánimæ optima custódia, corporis socius securus, fortibus viris muniméntum et arma, athlétis et certántibus exercitátio. Hoc præterea tentatiónes propulsat, ad pietátem armat, cum sobrietáte hábitat, temperantiæ ópifex est: in bellis fortitúdinem affert, in pace quietem docet: nazaræum sanctificat, sacerdotem pérficit: neque enim fas est sine ieiúnio sacrifícium attíngere, non solum in mystica nunc et vera Dei adoratióne, sed nec in illa, in qua sacrifícium secúndum legem in figura offerebátur. Ieiunium Elíam magnæ visiónis spectatórem fecit: quadragínta namque diérum ieiúnio cum ánimam purgasset, in spelúnca meruit, quantum fas est homini, Deum vidére. Móyses íterum legem accípiens, íterum ieiunia secutus est. Ninivítæ, nisi cum illis et bruta ieiunassent, ruínæ minas nequáquam evasissent. In desérto autem quorúmnam membra cecidérunt? nonne illórum, qui carnes appetivére?
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Vos, qui transitúri estis Iordánem, ædificáte altáre Dómino
* De lapídibus, quos ferrum non tétigit: et offérte super illud holocáusta, et hóstias pacíficas Deo vestro.
℣. Cumque intravéritis terram, quam Dóminus datúrus est vobis, ædificáte ibi altáre Dómino.
℟. De lapídibus, quos ferrum non tétigit: et offérte super illud holocáusta, et hóstias pacíficas Deo vestro.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. De lapídibus, quos ferrum non tétigit: et offérte super illud holocáusta, et hóstias pacíficas Deo vestro.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición.

Lectura 8
El ayuno hace sabios a los legisladores, es la mejor guarda del alma, compañero seguro del cuerpo, defensa y arma de los varones fuertes, ejercitación de los atletas y luchadores. El aleja las tentaciones, esfuerza la piedad, mora con la sobriedad y da la templanza. En los combates da fortaleza, en la paz enseña a vivir tranquilo; santifica el nazareno, perfecciona al sacerdote, ya que no es lícito ofrecer el sacrificio sin el ayuno, no sólo ahora en la mística y verdadera adoración, sino que ni en aquella en la cual se ofrecía en figura el sacrificio legal. El ayuno hizo que Elías pudiera contemplar la gran visión, ya que purificada su alma por el ayuno de cuarenta días, mereció en la cueva, ver a Dios en cuanto es posible al hombre. Moisés recibiendo de nuevo la ley, volvió de nuevo a ayunar. Los Ninivitas no se habrían librado de los castigos que les amenazaban a no ser por su ayuno y el de sus animales. En el desierto ¿quiénes perecieron? ¿no fueron los que desearon comer carne?
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Vosotros que habéis de pasar el Jordán, edificad al Señor un altar,
* De piedras que no hayan sido labradas por el hierro, y ofreced sobre él holocaustos y hostias pacíficas a vuestro Dios.
℣. Y cuando entrareis en la tierra que el Señor os ha de dar, edificad allí al Señor un altar.
℟. De piedras que no hayan sido labradas por el hierro, y ofreced sobre él holocaustos y hostias pacíficas a vuestro Dios.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. De piedras que no hayan sido labradas por el hierro, y ofreced sobre él holocaustos y hostias pacíficas a vuestro Dios.
Nocturn III.
Ant. Satiávit Dóminus quinque míllia hóminum de quinque pánibus et duóbus píscibus.
Canticum Ieremiæ [13]
Ier 14:17-21
14:17 Dedúcant óculi mei lácrymam per noctem et diem, * et non táceant,
14:17 Quóniam contritióne magna contríta est virgo fília pópuli mei, * plaga péssima veheménter.
14:18 Si egréssus fúero ad agros, ecce occísi gládio: * et si introíero in civitátem, ecce attenuáti fame.
14:18 Prophéta quoque et sacérdos abiérunt in terram * quam ignorábant.
14:19 Numquid proíciens abiecísti Iudam? * aut Sion abomináta est ánima tua?
14:19 Quare ergo percussísti nos, * ita ut nulla sit sánitas?
14:19 Exspectávimus pacem, et non est bonum: * et tempus curatiónis, et ecce turbátio.
14:20 Cognóvimus Dómine impietátes nostras, * iniquitátes patrum nostrórum, quia peccávimus tibi.
14:21 Ne des nos in oppróbrium, propter nomen tuum, * neque fácias nobis contuméliam sólii glóriæ tuæ:
14:21 Recordáre, * ne írritum fácias fœdus tuum nobíscum.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Nocturn III.
Ant. The Lord filled up five thousand men with five loaves of bread and two fish.
Canticle of Jeremias [13]
Jer 14:17-21
14:17 Let my eyes shed down tears night and day, * and let them not cease,
14:17 Because the virgin daughter of my people is afflicted with a great affliction, * with an exceeding grievous evil.
14:18 If I go forth into the fields, behold the slain with the sword: * and if I enter into the city, behold them that are consumed with famine.
14:18 The prophet also and the priest are gone into a land * which they knew not.
14:19 Hast thou utterly cast away Juda, * or hath thy soul abhorred Sion?
14:19 Why then hast thou struck us, * so that there is no healing for us?
14:19 We have looked for peace, and there is no good: * and for the time of healing, and behold trouble.
14:20 We acknowledge, O Lord, our wickedness, * the iniquities of our fathers, because we have sinned against thee.
14:21 Give us not to be a reproach, for thy name's sake, * and do not disgrace in us the throne of thy glory:
14:21 Remember, * break not thy covenant with us.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Canticum [14]
Thren. 5:1-7,15-17,19-21
5:1 Recordáre Dómine quid accíderit nobis: * intuére et réspice oppróbrium nostrum.
5:2 Heréditas nostra versa est ad aliénos, * domus nostræ ad extráneos.
5:3 Pupílli facti sumus absque patre, * matres nostræ quasi víduæ.
5:4 Aquam nostram pecúnia bíbimus: * ligna nostra prétio comparávimus.
5:5 Cervícibus nostris minabámur, * lassis non dabátur réquies.
5:6 Ægýpto dédimus manum et Assýriis, * ut saturarémur pane.
5:7 Patres nostri peccavérunt, et non sunt: * et nos iniquitátes eórum portávimus.
5:15 Defécit gáudium cordis nostri: * versus est in luctum chorus noster.
5:16 Cécidit coróna cápitis nostri: * væ nobis, quia peccávimus.
5:17 Proptérea mœstum factum est cor nostrum: * ídeo contenebráti sunt óculi nostri.
5:19 Tu autem Dómine in ætérnum permanébis, * sólium tuum in generatiónem et generatiónem.
5:20 Quare in perpétuum obliviscéris nostri, * derelínques nos in longitúdine diérum?
5:21 Convérte nos Dómine ad te, et convertémur: * ínnova dies nostros, sicut a princípio.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Canticle from Lamentations [14]
Lam 5:1-7,15-17,19-21
5:1 Remember, O Lord, what is come upon us: * consider and behold our reproach.
5:2 Our inheritance is turned to aliens: * our houses to strangers.
5:3 We are become orphans without a father: * our mothers are as widows.
5:4 We have drunk our water for money: * we have bought our wood.
5:5 We were dragged by the necks, * we were weary and no rest was given us.
5:6 We have given our hand to Egypt, and to the Assyrians, * that we might be satisfied with bread.
5:7 Our fathers have sinned, and are not: * and we have borne their iniquities.
5:15 The joy of our heart is ceased, * our dancing is turned into mourning.
5:16 The crown is fallen from our head: * woe to us, because we have sinned.
5:17 Therefore is our heart sorrowful, * therefore are our eyes become dim.
5:19 But thou, O Lord, shalt remain for ever, * thy throne from generation to generation.
5:20 Why wilt thou forget us for ever? * why wilt thou forsake us for a long time?
5:21 Convert us, O Lord, to thee, and we shall be converted: * renew our days, as from the beginning.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Canticum Ezechielis [15]
Ez 36:24-28
36:24 Tollam quippe vos de géntibus, et congregábo vos de univérsis terris, * et addúcam vos in terram vestram.
36:25 Et effúndam super vos aquam mundam, et mundabímini ab ómnibus inquinaméntis vestris, * et ab univérsis idólis vestris mundábo vos.
36:26 Et dabo vobis cor novum, * et spíritum novum ponam in médio vestri:
36:26 Et áuferam cor lapídeum de carne vestra, * et dabo vobis cor cárneum.
36:27 Et spíritum meum ponam in médio vestri: * et fáciam ut in præcéptis meis ambulétis, et iudícia mea custodiátis et operémini.
36:28 Et habitábitis in terra quam dedi pátribus vestris: * et éritis mihi in pópulum, et ego ero vobis in Deum.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Satiávit Dóminus quinque míllia hóminum de quinque pánibus et duóbus píscibus.
Canticle of Ezechiel [15]
Ez 36:24-28
36:24 For I will take you from among the Gentiles, and will gather you together out of all the countries, * and will bring you into your own land.
36:25 And I will pour upon you clean water, and you shall be cleansed from all your filthiness, * and I will cleanse you from all your idols.
36:26 And I will give you a new heart, * and put a new spirit within you:
36:26 And I will take away the stony heart out of your flesh, * and will give you a heart of flesh.
36:27 And I will put my spirit in the midst of you: * and I will cause you to walk in my commandments, and to keep my judgments, and do them.
36:28 And you shall dwell in the land which I gave to your fathers, * and you shall be my people, and I will be your God.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Como era en el principio, ahora y siempre, * por los siglos de los siglos. Amén.
Ant. The Lord filled up five thousand men with five loaves of bread and two fish.
℣. Scuto circúmdabit te véritas eius.
℟. Non timébis a timóre noctúrno.
℣. La verdad te rodeará como un escudo.
℟. No temerás el espanto nocturno.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris:
℣. Et ne nos indúcas in tentatiónem:
℟. Sed líbera nos a malo.
Absolutio. A vínculis peccatórum nostrórum absólvat nos omnípotens et miséricors Dóminus. Amen.
Padre nuestro, que estás en los cielos, santificado sea tu nombre, venga a nosotros tu reino, hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo. El pan nuestro de cada día dánosle hoy; perdónanos nuestras deudas, así como nosotros perdonamos a nuestros deudores:
℣. No nos dejes caer en tentación:
℟. Mas líbranos del mal.
Absolución. El Señor omnipotente y misericordioso desate las cadenas de nuestros pecados. Amén.

℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Evangélica léctio sit nobis salus et protéctio. Amen.


Lectio 9
Léctio sancti Evangélii secúndum Ioánnem
Ioannes 6:1-15
In illo témpore: Abiit Iesus trans mare Galilǽæ, quod est Tiberíadis: et sequebátur eum multitúdo magna, quia vidébant signa, quæ faciébat super his qui infirmabántur. Et réliqua.

Homilía sancti Augustíni Epíscopi
Tract. 24 in Ioannem
Mirácula, quæ fecit Dóminus noster Iesus Christus, sunt quidem divína ópera, et ad intellegéndum Deum de visibílibus ádmonent humánam méntem. Quia enim ille non est talis substántia, quæ vidéri óculis possit; et mirácula eius, quibus totum mundum regit, universámque creatúram adminístrat, assiduitáte viluérunt, ita ut pene nemo dignétur atténdere ópera Dei mira et stupénda in quólibet séminis grano: secúndum ipsam suam misericórdiam, servávit sibi quædam, quæ fáceret opportúno témpore præter usitátum cursum ordinémque natúræ; ut non maióra, sed insólita vidéndo stupérent, quibus cotidiána vilúerant.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Spléndida facta est fácies Móysi, dum respíceret in eum Dóminus:
* Vidéntes senióres claritátem vultus eius, admirántes timuérunt valde.
℣. Cumque descendísset de monte Sínai, portábat duas tábulas testimónii, ignórans quod cornúta esset fácies eius ex consórtio sermónis Dei.
℟. Vidéntes senióres claritátem vultus eius, admirántes timuérunt valde.

℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Que la lectura del Evangelio nos salve y nos proteja. Amén.


Lectura 9
Lectura del santo Evangelio según San Juan
Jn 6:1-15
En aquel tiempo: Pasó Jesús al otro lado del mar de Galilea, que es el lago de Tiberíades. Y le siguió una gran muchedumbre de gentes, porque veían los milagros que hacía con los enfermos. Y lo que sigue.

Homilía de San Agustín, Obispo.
Tratado 24 sobre San Juan.
Los milagros que realizó nuestro Señor Jesucristo son obras divinas, y nos ayudan para conocer a Dios por medio de las cosas visibles. El es de tal naturaleza que no puede ser visto con los ojos del cuerpo; mas los milagros, con los cuales gobierna todo el mundo y dirige todas las criaturas, por su misma continuidad no nos admiran, y así vemos que apenas nadie fija la atención en las admirables y extraordinarias maravillas de Dios que resplandecen en cualquier grano de semilla. Por esto, en su admirable misericordia, se reservó realizar, en tiempo oportuno, algunas obras fuera del ordinario curso de la naturaleza, a fin de que quedásemos sorprendidos viendo, no cosas mayores, sino desacostumbradas, ya que las cotidianas no producían efecto en nuestro ánimo.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. El rostro de Moisés tornose resplandeciente cuando el Señor le miró.
* Viendo los ancianos la claridad de su rostro, admirados temieron en gran manera.
℣. Al descender del monte Sinaí, llevaba las dos tablas de la Ley, ignorando que a causa de su conversación con el Señor, su rostro despedía rayos de luz.
℟. Viendo los ancianos la claridad de su rostro, admirados temieron en gran manera.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Ille nos benedícat, qui sine fine vivit et regnat. Amen.

Lectio 10
Maius enim miraculum est gubernátio totius mundi, quam saturátio quinque millium hóminum de quinque pánibus. Et tamen hoc nemo mirátur: illud mirántur hómines, non quia maius est, sed quia rárum est. Quis enim et nunc pascit univérsum mundum, nisi ille, qui de paucis granis ségetes creat?
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Ecce mitto Angelum meum, qui præcédat te, et custódiat semper:
* Obsérva et audi vocem meam, et inimícus ero inimícis tuis, et affligéntes te afflígam: et præcédet te Angelus meus.
℣. Israël, si me audíeris, non erit in te deus recens, neque adorábis deum aliénum: ego enim Dóminus.
℟. Obsérva et audi vocem meam, et inimícus ero inimícis tuis, et affligéntes te afflígam: et præcédet te Angelus meus.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Que nos bendiga Aquél que vive y reina sin fin. Amén.

Lectura 10
Es mayor milagro el gobierno de todo el mundo que la alimentación de cinco mil hombres con cinco panes. Y con todo, de aquello nadie se admira. De esto nos admiramos, no porque sea cosa mayor, sino porque es rara. Y a la verdad, ¿quién ahora alimenta a todo el mundo, sino aquel que con pocos granos produce los alimentos? Jesucristo obró, pues, como Dios. Con el mismo poder con que multiplica pocos granos produciendo las mieses, hizo que en sus manos se multiplicasen los cinco panes. El poder estaba en las manos de Cristo. Aquellos cinco panes eran como semillas, no puestas en la tierra sino multiplicadas por aquél que hizo la tierra.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. He aquí que envío mi Ángel, el cual te precederá y guardará siempre.
* Obsérvale y atiende a mi voz, y seré enemigo de tus enemigos, y afligiré a los que te aflijan, y te precederá mi Ángel.
℣. Israel, si me atiendes, no habrá en ti ningún dios nuevo, ni te prosternarás ante un dios extranjero: porque yo soy el Señor.
℟. Obsérvale y atiende a mi voz, y seré enemigo de tus enemigos, y afligiré a los que te aflijan, y te precederá mi Ángel.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Divínum auxílium máneat semper nobíscum. Amen.

Lectio 11
Fecit ergo quo modo Deus. Unde enim multiplicat de paucis granis ségetes, inde in mánibus suis multiplicávit quinque panes: potéstas enim erat in mánibus Christi. Panes autem illi quinque, quasi semina erant, non quidem terræ mandata, sed ab eo, qui terram fecit, multiplicata.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Atténdite, pópule meus, legem meam:
* Inclináte aurem vestram in verba oris mei.
℣. Apériam in parábolis os meum: loquar propositiónes ab inítio sǽculi.
℟. Inclináte aurem vestram in verba oris mei.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Que la ayuda de Dios nos acompañe siempre. Amén.

Lectura 11
Es mayor milagro el gobierno de todo el mundo que la alimentación de cinco mil hombres con cinco panes. Y con todo, de aquello nadie se admira. De esto nos admiramos, no porque sea cosa mayor, sino porque es rara. Y a la verdad, ¿quién ahora alimenta a todo el mundo, sino aquel que con pocos granos produce los alimentos? Jesucristo obró, pues, como Dios. Con el mismo poder con que multiplica pocos granos produciendo las mieses, hizo que en sus manos se multiplicasen los cinco panes. El poder estaba en las manos de Cristo. Aquellos cinco panes eran como semillas, no puestas en la tierra sino multiplicadas por aquél que hizo la tierra.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Pueblo mío, está atento a mi ley;
* Inclina tu oído a las palabras de mis labios,
℣. Mi boca se expresará por medio de sentencias; explicaré cosas escondidas desde el comienzo del mundo.
℟. Inclina tu oído a las palabras de mis labios.
℣. Iube, domne, benedícere.
Benedictio. Ad societátem cívium supernórum perdúcat nos Rex Angelórum. Amen.

Lectio 12
Hoc ergo admótum est sensibus, quo erigerétur mens: et exhíbitum óculis, ubi exercerétur intelléctus: ut invisibilem Deum per visibília ópera mirarémur, et erécti ad fidem, et purgáti per fidem, étiam ipsum invisibilem vidére cuperemus, quem de rebus visibílibus invisibilem nosceremus. Nec tamen sufficit hæc intuéri in miraculis Christi. Interrogémus ipsa miracula, quid nobis loquántur de Christo: habent enim, si intelligántur, linguam suam. Nam quia ipse Christus Verbum Dei est: étiam factum Verbi, verbum nobis est.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.

℟. Addúxi vos per desértum quadragínta annis ego Dóminus, et non sunt attríta vestiménta vestra:
* Manna de cælo plui vobis, et oblíti estis me, dicit Dóminus.
℣. Ego addúxi vos de terra Ægýpti, et de domo servitútis liberávi vos.
℟. Manna de cælo plui vobis, et oblíti estis me, dicit Dóminus.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Manna de cælo plui vobis, et oblíti estis me, dicit Dóminus.
℣. Dígnate, Señor, dar tu bendición.
Bendición. Que el Rey de los ángeles nos agregue a los ciudadanos del cielo. Amén.

Lectura 12
Presentó, pues, este milagro a nuestros sentidos para elevar nuestros pensamientos, y lo mostró a nuestros ojos para ejercitar nuestra mente. Quiso que admiráramos al Dios invisible a través de sus obras visibles, a fin de que, robustecidos en la fe y purificados por ella, deseásemos ver a aquel Dios cuya invisible realidad nos manifiestan las cosas visibles. Pero no sólo vemos estas cosas en los milagros de Cristo. Preguntemos a los mismos milagros qué nos predican de Cristo, pues también ellos hablan para quien sabe comprenderlos. En efecto, siendo Cristo el Verbo de Dios, todo lo que hace el Verbo es también una palabra para nosotros.
℣. Tú, Señor, ten piedad de nosotros.
℟. Demos gracias a Dios.

℟. Yo, el Señor, os conduje por el desierto cuarenta años, y no se destrozaron vuestros vestidos.
* Os di el maná del cielo, y os habéis olvidado de mí, dice el Señor,
℣. Yo os saqué de la tierra de Egipto, y os libré de vuestra esclavitud.
℟. Os di el maná del cielo, y os habéis olvidado de mí, dice el Señor.
℣. Gloria al Padre, al Hijo, * y al Espíritu Santo.
℟. Os di el maná del cielo, y os habéis olvidado de mí, dice el Señor.


Te Deum
Te Deum laudámus: * te Dóminum confitémur.
Te ætérnum Patrem * omnis terra venerátur.
Tibi omnes Ángeli, * tibi Cæli, et univérsæ Potestátes:
Tibi Chérubim et Séraphim * incessábili voce proclámant:

(Fit reverentia) Sanctus, Sanctus, Sanctus * Dóminus Deus Sábaoth.

Pleni sunt cæli et terra * maiestátis glóriæ tuæ.
Te gloriósus * Apostolórum chorus,
Te Prophetárum * laudábilis númerus,
Te Mártyrum candidátus * laudat exércitus.
Te per orbem terrárum * sancta confitétur Ecclésia,
Patrem * imménsæ maiestátis;
Venerándum tuum verum * et únicum Fílium;
Sanctum quoque * Paráclitum Spíritum.
Tu Rex glóriæ, * Christe.
Tu Patris * sempitérnus es Fílius.

Fit reverentia
Tu, ad liberándum susceptúrus hóminem: * non horruísti Vírginis úterum.

Tu, devícto mortis acúleo, * aperuísti credéntibus regna cælórum.
Tu ad déxteram Dei sedes, * in glória Patris.
Iudex créderis * esse ventúrus.

Sequens versus dicitur flexis genibus
Te ergo quǽsumus, tuis fámulis súbveni, * quos pretióso sánguine redemísti.

Ætérna fac cum Sanctis tuis * in glória numerári.
Salvum fac pópulum tuum, Dómine, * et bénedic hereditáti tuæ.
Et rege eos, * et extólle illos usque in ætérnum.
Per síngulos dies * benedícimus te.

Fit reverentia, secundum consuetudinem
Et laudámus nomen tuum in sǽculum, * et in sǽculum sǽculi.

Dignáre, Dómine, die isto * sine peccáto nos custodíre.
Miserére nostri, Dómine, * miserére nostri.
Fiat misericórdia tua, Dómine, super nos, * quemádmodum sperávimus in te.
In te, Dómine, sperávi: * non confúndar in ætérnum.


Te Deum
A ti, oh Dios, alabamos: * a ti, oh Señor, te confesamos.
A ti, Padre Eterno, * reconoce y venera toda la tierra;
A ti todos los Ángeles, * a ti los cielos y todas las Potestades;
A ti los Querubines y Serafines, * claman sin cesar:

(Reverencia) Santo, Santo, Santo * el Señor Dios de los ejércitos.

Llenos están los cielos y la tierra * de la Majestad de tu gloria.
A ti el glorioso coro * de los Apóstoles,
A ti la venerable muchedumbre * de los Profetas,
A ti alaba el numeroso ejército * de los Mártires.
A ti la Iglesia santa * confiesa por toda la redondez de la tierra:
Por Padre * de inmensa majestad;
Y que debe ser adorado * tu verdadero y único Hijo;
Y también el Espíritu Santo * consolador.
Tú, oh Cristo, * eres Rey de la gloria.
Tú, el Hijo sempiterno * del Padre.

Reverencia
Tú, para rescatarnos * te hiciste hombre, y no tuviste a menos encerrarte en el seno de una Virgen.

Tú, destruido el imperio de la muerte, * abriste a los fieles el reino de los cielos.
Tú estás sentado a la diestra de Dios, * en la gloria del Padre.
Y de allí creemos * que vendrás a juzgarnos.

El siguiente verso se dice de rodillas.
Por esto te suplicamos socorras a tus siervos, * a quienes con tu sangre preciosa redimiste.

Haz que en la eterna gloria * seamos del número de tus santos.
Salva, Señor, a tu pueblo, * y bendice a tu herencia.
Y gobiérnalos, * y ensálzalos para siempre.
Todos los días * te bendecimos.

Reverencia, como es costumbre
Y alabamos tu nombre en los siglos, * y en los siglos de los siglos.

Dígnate, Señor, conservarnos * sin pecado en este día.
Ten, Señor, piedad de nosotros; * sí, ten de nosotros piedad.
Descienda, Señor, tu misericordia sobre nosotros, * pues pusimos en ti nuestra esperanza.
En ti, Señor, esperaré: * nunca seré confundido.
Sequéntia +︎ sancti Evangélii secúndum Ioánnem
Ioann 6:1-15
℟. Glória tibi, Dómine.
In illo témpore: Abiit Iesus trans mare Galilǽæ, quod est Tiberíadis: et sequebátur eum multitúdo magna, quia vidébant signa, quæ faciébat super his, qui infirmabántur. Súbiit ergo in montem Iesus: et ibi sedébat cum discípulis suis. Erat autem próximum Pascha, dies festus Iudæórum. Cum sublevásset ergo óculos Iesus et vidísset, quia multitúdo máxima venit ad eum, dixit ad Philíppum: Unde emémus panes, ut mandúcent hi? Hoc autem dicébat tentans eum: ipse enim sciébat, quid esset factúrus. Respóndit ei Philíppus: Ducentórum denariórum panes non suffíciunt eis, ut unusquísque módicum quid accípiat. Dicit ei unus ex discípulis eius, Andréas, frater Simónis Petri: Est puer unus hic, qui habet quinque panes hordeáceos et duos pisces: sed hæc quid sunt inter tantos? Dixit ergo Iesus: Fácite hómines discúmbere. Erat autem fænum multum in loco. Discubuérunt ergo viri, número quasi quinque míllia. Accépit ergo Iesus panes, et cum grátias egísset, distríbuit discumbéntibus: simíliter et ex píscibus, quantum volébant. Ut autem impléti sunt, dixit discípulis suis: Collígite quæ superavérunt fragménta, ne péreant. Collegérunt ergo, et implevérunt duódecim cóphinos fragmentórum ex quinque pánibus hordeáceis, quæ superfuérunt his, qui manducáverant. Illi ergo hómines cum vidíssent, quod Iesus fécerat signum, dicébant: Quia hic est vere Prophéta, qui ventúrus est in mundum. Iesus ergo cum cognovísset, quia ventúri essent, ut ráperent eum et fácerent eum regem, fugit íterum in montem ipse solus.
℟. Amen

Te decet laus, te decet hymnus: tibi glória Deo Patri, et Fílio, cum Spíritu Sancto in sǽcula sæculórum. Amen.
Continuación del Santo Evangelio según San Juan
Jn 6:1-15
℟. Glory be to you, O Lord.
En aquel tiempo: Jesús se marchó a la otra parte del mar de Galilea (o de Tiberíades). Lo seguía mucha gente, porque habían visto los signos que hacía con los enfermos. Subió Jesús entonces a la montaña y se sentó allí con sus discípulos. Estaba cerca la Pascua, la fiesta de los judíos. Jesús entonces levantó los ojos y, al ver que acudía mucha gente, dice a Felipe: «¿Con qué compraremos panes para que coman estos?». Lo decía para probarlo, pues bien sabía él lo que iba a hacer. Felipe le contestó: «Doscientos denarios de pan no bastan para que a cada uno le toque un pedazo». Uno de sus discípulos, Andrés, el hermano de Simón Pedro, le dice: «Aquí hay un muchacho que tiene cinco panes de cebada y dos peces; pero ¿qué es eso para tantos?». Jesús dijo: «Decid a la gente que se siente en el suelo». Había mucha hierba en aquel sitio. Se sentaron; solo los hombres eran unos cinco mil. Jesús tomó los panes, dijo la acción de gracias y los repartió a los que estaban sentados, y lo mismo todo lo que quisieron del pescado. Cuando se saciaron, dice a sus discípulos: «Recoged los pedazos que han sobrado; que nada se pierda». Los recogieron y llenaron doce canastos con los pedazos de los cinco panes de cebada que sobraron a los que habían comido. La gente entonces, al ver el signo que había hecho, decía: «Este es verdaderamente el Profeta que va a venir al mundo». Jesús, sabiendo que iban a llevárselo para proclamarlo rey, se retiró otra vez a la montaña él solo.
℟. Amen

A ti se te debe la alabanza, a ti el himno y la gloria, Dios Padre, Hijo y Espíritu Santo por los siglos de los siglos. Amén.
Oratio {ex Proprio de Tempore}
Orémus.
Concéde, quǽsumus, omnípotens Deus: ut, qui ex mérito nostræ actiónis afflígimur, tuæ grátiæ consolatióne respirémus.
Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum: qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.


Reliqua omittuntur, nisi Laudes separandæ sint.
Oración {del Propio del Tiempo}
Oremos.
Dios todopoderoso, a los que nos vemos justamente afligidos por nuestra conducta, concédenos el consuelo de tu gracia.
Por nuestro Señor Jesucristo, tu Hijo, que vive y reina contigo en la unidad del Espíritu Santo, Dios, por todos los siglos de los siglos.
℟. Amén.


El resto se omite, salvo que Laúdes se haga aparte.
Conclusio
℣. Dómine, exáudi oratiónem meam.
℟. Et clamor meus ad te véniat.
℣. Benedicámus Dómino.
℟. Deo grátias.
℣. Fidélium ánimæ per misericórdiam Dei requiéscant in pace.
℟. Amen.
Conclusión
℣. Señor, escucha nuestra oración.
℟. Y llegue a ti nuestro clamor.
℣. Bendigamos al Señor.
℟. Demos gracias a Dios.
℣. Las almas de los fieles, por la misericordia de Dios, descansen en paz.
℟. Amén.

Matutinum    Laudes
Prima    Tertia    Sexta    Nona
Vesperae    Completorium
Omnes    Plures    Appendix

Options    Sancta Missa    Ordo

Versions
Tridentine - 1570
Tridentine - 1888
Tridentine - 1906
Divino Afflatu - 1954
Reduced - 1955
Rubrics 1960 - 1960
Rubrics 1960 - 2020 USA
Monastic - 1963
Ordo Praedicatorum - 1962
Language 2
Latin
Dansk
Deutsch
English
Español
Français
Italiano
Magyar
Polski
Português
Latin-Bea
Polski-Newer
Votives
Hodie
Apostolorum
Evangelistarum
Unius Martyris
Plurimorum Martyrum
Confessoris Pontificis
Doctorum Pontificium
Confessoris non Pontificis
Doctoris non Pontificis
Unam Virginum
Plures Virgines
Non Virginum Martyrum
Non Virginum non Martyrum
Dedicationis Ecclesiae
Officium defunctorum
Beata Maria in Sabbato
Beatae Mariae Virginis
Officium parvum Beatae Mariae Virginis

Versions      Credits      Download      Rubrics      Technical      Help